Εικόνα πλήρους εγκατάλειψης παρουσιάζουν πλέον τα χωριά της Ηπείρου, τα οποία έχουν γίνει εύκολος στόχος για διαρρήκτες, κλέφτες και λογής- λογής παρανόμους. Οι λιγοστοί κάτοικοι, στην πλειοψηφία τους υπερήλικες, είναι ανήμποροι να αντιδράσουν στις συνεχείς επιθέσεις κακοποιών, ενώ και τα απανωτά «χαράτσια» του Κράτους, απομυζούν τις ήδη κουτσουρεμένες συντάξεις τους.
Μια βόλτα σε πάλαι ποτέ κραταιά κεφαλοχώρια της Ηπείρου, θα πείσει τον καθένα, ότι οι εποχές άλλαξαν προς το χειρότερο, με την Πολιτεία δυστυχώς να στέκεται παντελώς αδιάφορη. Άλλωστε, οι κινήσεις της το αποδεικνύουν: κατήργησε Αστυνομικά Τμήματα, στρατιωτικά φυλάκια, δασοφύλακες, αγροφύλακες, συνοριακούς, αποψίλωσε τα Τελωνεία και τους μεθοριακούς σταθμούς, έκλεισε σχολεία και άλλες σημαντικές υπηρεσίες όπως Δ.Ο.Υ., Δασαρχεία, κτηνιατρεία κ.α. ενώ αποδυνάμωσε ακόμη αγροτικά ιατρεία και κυρίως τα Κέντρα Υγείας.
Έτσι, επόμενο είναι ο πληθυσμός των χωριών να μειώνεται ραγδαία, την ώρα που πολλοί απόδημοι, λόγω και της κρίσης, επιθυμούν μεν να γυρίσουν μόνιμα στα χωριά, αλλά εξαιτίας της ερήμωσης που παρουσιάζουν, τελικά δεν παίρνουν την μεγάλη απόφαση. Μετά από όλα αυτά, είναι φανερό, ότι τα χωριά της Ηπείρου όλο και πιο πολύ σβήνουν.

(.......)

Δεν έρχονται…
Χαρακτηριστικό της οριστικής ερήμωσης της Ηπειρωτικής υπαίθρου είναι, ότι πλέον δεν έρχονται ούτε καν για διακοπές οι απόδημοι. Αν και κατά την πρόσφατη απογραφή, πολλά χωριά της Ηπείρου φάνηκαν να έχουν αυξημένο πληθυσμό, ο πραγματικός αριθμός των κατοίκων τους είναι πολύ μικρότερος. «Από τα 300 άτομα περίπου που ήταν ο πληθυσμός της Σκλίβανης στην απογραφή, οι μόνιμοι κάτοικοι είναι 150. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα χωριά, του Πωγωνίου, της Κόνιτσας, των Τζουμέρκων, της Λάκκας Σουλίου κ.α.» λένε συμπολίτες.
Πριν κάποια χρόνια οι απόδημοι έρχονταν σε κάθε μεγάλη γιορτή, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και βεβαίως τα καλοκαίρια. Μάλιστα, πολλοί κατά τις θερινές διακοπές των σχολείων, άφηναν για δυο μήνες τα παιδιά με τους παππούδες στο χωριό, κάτι που τώρα βέβαια δεν συμβαίνει, αφού έχει χαθεί κάθε ίχνος ασφάλειας.
Βέβαια, σημαντικό ρόλο παίζουν και οι οικονομικές δυσκολίες. «Πλέον δεν μπορούμε να έρθουμε τόσο συχνά όσο παλαιότερα, αν και κατά γενική ομολογία, πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να κάνουν διακοπές στο χωριό, αφού τα έξοδα είναι πολύ λιγότερα» λένε απόδημοι.

Το «χαράτσι»…
Το άλλο μεγάλο πλήγμα, που έχει οδηγήσει πολλούς απόδημους ακόμη και στο να πουλήσουν τα πατρικά τους σπίτια (!) είναι τα συνεχή «χαράτσια». Ειδικά το τέλος ακινήτων γονάτισε, τόσο τους αποδήμους, που έχουν χάσει τους γονείς τους και συντηρούν τα σπίτια, όσο και τους ηλικιωμένους μόνιμους κάτοικους των χωριών μας.
Το πρόβλημα είναι έντονο και στο Δήμο Βορείων Τζουμέρκων, ο οποίος με χθεσινή ανακοίνωσή του αναφέρει, ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η παροχή ενός κοινωνικού αγαθού, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, ως φοροεισπρακτικός μηχανισμός. Προτείνει μάλιστα, να απαλλάσσονται από το τέλος η πρώτη κατοικία έως 80 τ.μ., οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι και να μην διακόπτεται η παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος στις περιπτώσεις που ο καταναλωτής έχει πληρώσει το αντίτιμο της κατανάλωσης. Μάλιστα, ο Δήμος έχει ορίσει συγκεκριμένο υπάλληλο που ενημερώνει και παρέχει κάθε δυνατή βοήθεια στους δημότες γύρω από το θέμα του τέλους ακινήτων.
«Ήδη το αυξημένο κόστος ζωής και η μείωση των εισοδημάτων έχουν μειώσει σημαντικά τη συχνότητα των επισκέψεων στην περιοχή τόσο των ετεροδημοτών όσο και των λοιπών επισκεπτών. Το νέο τέλος επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση» αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Δήμου.

Πηγή: Πρωινός Λόγος