Το καλοκαίρι που βρεθήκαμε στο χωριό μας ξαναδόθηκε η δυνατότητα να σκεφτούμε ορισμένα πράγματα και αποφασίσαμε να μοιραστούμε τις σκέψεις με όσους έχουν προβληματισμούς και ενδιαφέρον για όσα γίνονται στο χωριό μας.

Κατά την ορειβασία μας προς τον Σμόλικα, τη Μονή Στομίου – Καλογερικό παρατηρήσαμε ότι υπάρχουν σηματοδοτημένα μονοπάτια.

Στο δε Σμόλικα υπάρχει και καταφύγιο. Καμία διαδρομή όμως δεν ξεκινούσε και δεν κατέληγε στο Ελεύθερο, απλά διότι η σηματοδότηση έγινε από άλλους και όχι από το χωριό μας. Αλήθεια πόσες διαδρομές θα μπορούσαν να σηματοδοτηθούν με αφετηρία το χωριό μας; Πάμπολες και ο καθένας μας μπορεί να σκεφτεί το όφελος των κατοίκων του χωριού.

Μα θα πεί κάποιος δεν υπάρχουν υποδομές.

Σύμφωνοι δεν υπάρχουν αλλά δεν θα μπορούσαν να γίνουν ? Υπάρχει ένα αναξιοποίητο σχολείο. Υπάρχουν μία σειρά από ήθη και έθιμα που δεν τα συναντάς αλλού και μέχρι σήμερα δεν έχουν καταγραφεί με κίνδυνο να χαθούν (όπως του γάμου, των απόκρεων και της Καθαράς Δευτέρας, των Θεοφανίων κλπ.) Και εδώ μήπως το έθιμο του γάμου θα μπορούσε να αναβιώσει έστω σε μια μέρα με την συνεργασία του δήμου.

Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Ποιοι θα τα κάνουν;

Η απάντηση κατά τη γνώμη μας είναι απλή: υπάρχει η παλιά Κοινότητα (Διαμέρισμα), ο Σύλλογος, το Ίδρυμα Γούρη, τα διάφορα επιδοτούμενα προγράμματα και τέλος κάποιοι συγχωριανοί που μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν. Όλοι αυτοί όμως εξαντλούν τη δραστηριότητά τους σε έριδες «μικροσυμφέροντα» αντί να ασχοληθούν με ουσιώδη προς το συμφέρον του συνόλου του χωριού μας. Αυτά τα λίγα ως σκέψεις προς συζήτηση και προβληματισμό για αρχή. Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερα αλλά ας αρχίσουμε έστω και τώρα.

ΠΛΑΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ

ΠΛΑΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ