Το σινάφι ή μπουλούκι, η ομάδα των μαστόρων δηλαδή, αποτελούνταν από δύο πελεκάνους, τεχνίτες της πέτρας, δύο κλειδοσάδες, για το χτίσιμο εσωτερικών τοίχων, δύο έμπειρους μαστόρους για το εξωτερικό χτίσιμο, δύο νταμαρτζήδες που μετά την εξόρυξη της πέτρας βοηθούσαν στη δουλειά, δύο καλφάδες, μαθητευόμενους, δύο λασποπαίδια για το πηλοφόρι.

Μιλούσαν μια συνθηματική γλώσσα τα μπουλούκια των μαστόρων. Τα κουδαρίτικα τα έλεγαν για να μην τους καταλαβαίνουν οι τρίτοι.

«Κούφιο» ήταν το σπίτι, «Κριτσέλης» το αποχωρητήριο, «Θοδώρα» το τσίπουρο, «Μουτζούρης» ο φούρνος, «Λαγουδεμένος» ο παντρεμένος, «Μπαρός» ο εργοδότης. Πάνω απ' όλους ήταν ο πρωτομάστορας, ευρηματικός, οργανωτικός, σχεδιαστής, τολμηρός, παζάρευε τη δουλειά και την έκλεινε.

«Κόνιτσα: Τα ξακουστά μαστοροχώρια» του Βασίλη Μάργαρη, πληροφορίες 26510-77358, Γιάννενα.

Ενα ταξιδιωτικό οδοιπορικό και μια συλλογή 172 φωτογραφιών παραδοσιακής αρχιτεκτονικής στην Ηπειρο, μικρή κατάθεση θαυμασμού σε θησαυροφύλακες της λαϊκής μας εκφραστικής, οι οποίοι άφησαν τη χέρσα και άγονη γη τους ψηλά στον Γράμμο και τον Σμόλικα, ταξίδεψαν στην Ηπειρο, τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία, τα Βαλκάνια και από εκεί έφτασαν στην Περσία, την Αφρική ακόμη και τις ΗΠΑ.

«Η αναχώρηση των μπουλουκιών», σημειώνει ο Βασίλης Μάργαρης, «γινόταν συνήθως την άνοιξη (Καθαροδευτέρα). Η επιστροφή το φθινόπωρο. Ο τόπος του αποχωρισμού, όπου γινόταν το ξεπροβόδισμα, θύμιζε ατμόσφαιρα αρχαίας τραγωδίας. Γυναίκες που μοιρολογούσαν, άντρες που δάκρυζαν στη γωνία, μανάδες και πατεράδες -γέροι- με βαριά καρδιά, που δεν δύνονταν να νοιώσουν το νόημα όλης αυτής της παράξενης τελετής».