Νομίζω πως είναι περιττό να γράψω, τι μ' έκανε να γράψω ό,τι διαβάζετε, μα να, σαν βγήκα στη σύνταξη, τσαγκάρης καθώς ήμουν απ' τα δώδεκά μου χρόνια, ένιωθα ένα κενό. Ήθελα κάτι να κάνω. Ν' ασχολούμαι. Να περνά η ώρα, γιατί ούτε καφενεία μου άρεσαν ούτε να χάνω άσκοπα το χρόνο μου. Και σκέφτομαι να γράψω, για τη ζωή μου. Ό,τι θυμόμουν απ' τα παιδικά μου χρόνια, για τη δύσκολη ζωή που περνούσαμε, καθώς τύχαμε επάνω στην κατοχή, στην πείνα και στον εμφύλιο πόλεμο. Και μετά τα της ζωής μου. Θα πείτε "χιλιοειπωμένα πράγματα". Ίσως, μα ήταν μια διέξοδος κι ούτε ξεκίνησα για αυτοπροβολή, ούτε κίνητρο είχα το οικονομικό. Κι όπως εγώ βρήκα απ' τον πατέρα μου, διάφορες σημειώσεις, και πολύ ευχαριστούμαι που τις διαβάζω, έτσι ίσως και τα παιδιά και τα εγγόνια μου, κάπως να τους αρέσει αυτό. Μη με παρεξηγείτε μόνο.