Ξεκινήσαμε λοιπόν το απογευματάκι της Παρασκευής και ύστερα από δύο στάσεις στα Μέγαρα και στην Αμφιλοχία φτάσαμε αργά το βράδυ στον προορισμό μας. Το πανό της εκδήλωσης μας καλωσορίζει στην είσοδο της κωμόπολης. Στο ξενοδοχείο «Γεφύρι» μας υποδέχτηκαν φίλοι που είχαν προσέλθει νωρίτερα από μας και ήξεραν τα κατατόπια. Κατευθυνθήκαμε προς το γεμάτο μπουφέ με καλούδια της περιοχής, που είχαν ετοιμάσει οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου, τα οποία και συνοδεύσαμε με αμέτρητα σφηνάκια τσίπουρου...
Μετακινηθήκαμε προς τον ζεστό χώρο όπου βρισκόταν το τζάκι και αρχίσαμε να χαλαρώνουμε, ενώ ο Βαγγέλης, ο άρχοντας του καζαναριού, ο οποίος άφησε μια λαμπρή καριέρα μηχανολόγου μηχανικού προς χάριν της αγαλλίασης που προσφέρει απλόχερα η επαφή με την ηπειρώτικη φύση, άρχισε να μας εξιστορεί διάφορα γεγονότα από την πολύχρονη πείρα του. Μεταξύ άλλων, μας μύησε στη διαδικασία παραγωγής του, λέγοντάς μας ότι συγκεντρώνουν τα αποστάφυλα, αφού τα έχουν πρώτα αφήσει μερικές ημέρες χωρίς να τα επεξεργαστούν, προκειμένου να γίνει ζύμωση. Στη συνέχεια, τα τοποθετούν στο καζάνι μαζί με μια μικρή ποσότητα νερού και τα βράζουν. Ο ατμός που δημιουργείται στο τσιπουροκάζανο περνάει διαμέσου ενός σωλήνα μέσα από ένα βαρέλι γεμάτο με κρύο νερό, το οποίο ανανεώνεται. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο ατμός ψύχεται και υγροποιείται. Το κρυστάλλινο υγρό που διαπερνά το βαρέλι καταλήγει σε ένα σταμνί και είναι έτοιμο για πόση. Η πρώτη παραγωγή είναι και η πιο δυνατή, καθώς μπορεί να φτάσει μέχρι τους 78 βαθμούς Κελσίου! Σκέτος δυναμίτης!
Ταυτόχρονα, σκεφτόμασταν πού να πρωτοπάμε την επόμενη ημέρα και ξαφνικά, ενώ οι περισσσότεροι είχαν ήδη πάει για ύπνο, ένα πούλμαν κατέφθασε και άρχισε να ξεφορτώνει φοιτητές από τη χορευτική ομάδα του ΕΜΠ. Παρ' όλη την κούρασή τους και αφού ξαπόστασαν λίγο μαζί μας, άρχισαν να παραδίνονται στη χάρη του τσίπουρου και να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς. Αποφασίσαμε να καθυστερήσουμε την κατάκλισή μας και να απολαύσουμε την ωραία ατμόσφαιρα. Το κέφι είχε πιάσει κόκκινο, όταν ο Βαγγέλης πρότεινε να πάμε μια βόλτα μέχρι το περίφημο γεφύρι. Ψιχάλιζε αρκετά, αλλά τίποτα δεν μας πτοούσε. Η ώρα ήταν 4:30 το πρωί και βρισκόμασταν πάνω στο μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Μοναδική στιγμή, ίσως η κορυφαία της εξόρμησής μας. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και παραδοθήκαμε αμέσως στην αγκαλιά του Μορφέα.
Το πρωί σηκωθήκαμε αργά και μας σερβίρισαν πρωινό με ζυμωτό ψωμί, μυρωδάτη μαρμελάδα πορτοκάλι και τσάι με μέλι. Ημασταν έτοιμοι για δράση. Ο καιρός ήταν μουντός, αλλά δεν το βάζαμε κάτω. Ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα των Μαστοροχωρίων, την Πυρσόγιαννη. Διασχίσαμε το Σαραντάπορο και έπειτα από περίπου 45 λεπτά φτάσαμε στον παραδοσιακό οικισμό. Περιπλανηθήκαμε στα καλντερίμια του και ανηφορίσαμε μέχρι τον ναό του Αγίου Γεωργίου. Είχαμε πανοραμική θέα σε όλο το χωριό και αυτό που μας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν οι σκεπές, οι περισσότερες από τις οποίες -ύστερα και από παρεμβάσεις της Πολεοδομίας- καλύπτονταν πλέον από ένα πρωτότυπο, τσιμεντένιο είδος κεραμιδιού στο χρώμα της σχιστόπλακας.
Αλλάξαμε ρότα και κατευθυνθήκαμε προς τα πιο διάσημα χωριά του Ζαγορίου. Περάσαμε από την Αρίστη, εξίσου πανέμορφο πέτρινο χωριό, και πηγαίνοντας κατά μήκος του Βοϊδομάτη φτάσαμε σ' ένα παραμυθένιο τοπίο γεμάτο πλατάνια, όπου δεν υπήρχε τίποτα να διαταράξει την ισορροπία της φύσης. Διασχίσαμε τη γέφυρα της Αρίστης και συνεχίσαμε τον ανηφορικό δρόμο προς την αετοφωλιά της Τύμφης, το Μικρό Πάπιγκο.
Οι επιβλητικοί πύργοι της Αστράκας, που υψώνονται πάνω από το χωριό, συνθέτουν ένα πολύ εντυπωσιακό σύνολο. Κάναμε μια βόλτα στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας των Ταξιαρχών, όμως η βροχή δυνάμωνε και γι' αυτό αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε προς το Μεγάλο Πάπιγκο, για να σκοτώσουμε την πείνα μας. Στη συνέχεια, ακολουθήσαμε το πέτρινο καλντερίμι προς το βορειότερο κομμάτι του οικισμού και επιδοθήκαμε σε έναν μαραθώνιο τσιπουροποσίας, παίζοντας ταυτόχρονα taboo, στον φιλόξενο Ξενώνα Παπαευαγγέλου. O ιδιοκτήτης του ξενώνα-καφενείου Γιάννης Παπαευαγγέλου μας υπέμεινε καρτερικά, αφού είχαμε ξεσηκώσει όλους τους θαμώνες με τις φωνές μας, αλλά εν τέλει φάνηκε ότι και αυτός το διασκέδαζε.
Αφήσαμε το Πάπιγκο καταγοητευμένοι και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Η σάλα ήταν φίσκα στον κόσμο και οι Χαλκιάδες, ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα παραδοσιακής μουσικής στην Ηπειρο, είχαν αναλάβει να μας ξεναγήσουν στα μουσικά μονοπάτια του δημοτικού τραγουδιού και όχι μόνο. Το ρακοκάζανο που ήταν στημένο σε ειδικό κιόσκι στον προαύλιο χώρο του ξενοδοχείου δεν σταμάταγε να βράζει και εμείς πίναμε τσίπουρο κατευθείαν από τον αποστακτήρα... Το τρικούβερτο γλέντι κράτησε αισίως μέχρι τις τέσσερις τα ξημερώματα...
Το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι
Το πρωινό της Κυριακής, επιλέξαμε να διασχίσουμε το σημαντικότερο πέτρινο έργο τέχνης της Κόνιτσας και να μάθουμε κάποια πράγματα για την ιστορία του. Σταθήκαμε στο ψηλότερο σημείο του και απολαύσαμε τη μοναδική θέα της χαράδρας, ενώ στο βάθος η χιονισμένη ήδη κορυφή της Γκαμήλας παρέπεμπε ευθέως σε ελβετικό τοπίο. Εκτός λοιπόν του ότι είναι το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι μαζί με αυτό της Πλάκας στον Αραχθο, με ύψος είκοσι μέτρα και πλάτος σαράντα μέτρα, βρίσκεται στο πιο στενό σημείο του ορμητικού Αώου. Σχεδιάστηκε από τον αυτοδίδακτο Πυρσογιαννίτη μάστορα Ζιώγα Φρόντζο, ολοκληρώθηκε το 1871 και από τότε αποτελεί σήμα κατατεθέν της Κόνιτσας.
Πεζοπορήσαμε προς τη Μονή Στομίου, αλλά στα μέσα της διαδρομής αλλάξαμε γνώμη. Αποχαιρετήσαμε την Κόνιτσα και βρεθήκαμε να παίρνουμε τις ανηφοριές προς Βίτσα και Μονοδένδρι. Περάσαμε από το δάσος με τους μοναδικούς πυργοειδείς πέτρινους σχηματισμούς από επάλληλες πλάκες, τους λεγόμενους «Θεόκτιστους», και φτάσαμε μέχρις εκεί που πήγαινε η άσφαλτος, στη θέση Οξιά, στα 800 μέτρα ύψος. Μείναμε με το στόμα ανοιχτό από τη θέα του φαραγγιού του Βίκου.
Πριν από την τελική απομάκρυνση από την Ηπειρο γευματίσαμε στο εστιατόριο «Κανέλλα και Γαρύφαλλο» στη Βίτσα, με λιχουδιές όλες φτιαγμένες από μανιτάρια και ενώ το δείλι είχε πια απλωθεί σε όλο το Ζαγόρι, εγκαταλείψαμε το βασίλειο της πέτρας με την υπόσχεση ότι σύντομα θα επιστρέψουμε σε αυτόν τον τόπο με τα τόσο έντονα χαρακτηριστικά.
Πηγή: Esspresso
