Η διαδρομή που αποφασίσθηκε να πραγματοποιήσουμε ήταν η διάσχιση της Γκαμήλας από το Τσεπέλοβο με κατάληξη την Κόνιτσα. Πρωί του Δεκαπενταύγουστο ξεκινάμε με αρκετή ζέστη το καλογραμμένο και σηματοδοτημένο μονοπάτι και εύκολα προσεγγίζουμε την πηγή Πετρινός. Πρώτη στάση για νερό και μια ανάσα και συνεχίζουμε πια για την καρδιά του βουνού.
Ένα μικρό χάσιμο της διαδρομής δεν μας στοιχίζει και πολύ αφού ξαναβρίσκουμε τα σημάδια λίγο ψηλότερα. Το μονοπάτι φαρδύ ελίσσεται ανάμεσα σε μικρά λιβάδια εναλλασσόμενα με πέτρινες πλαγιές. Σιγά – σιγά κερδίζουμε συνεχώς ύψος. Το μπαλκόνι που ανοίγεται μπροστά μας, μας χαρίζει εκπληκτική θέα προς τις κάθετες πλαγιές του Μέγα Λάκκου που απλώνεται στα πόδια μας ενώ στο βάθος αντικρίζουμε τις νότιες πλαγιές της Αστράκας και στα δεξιά μας το τοίχος των ψηλότερων κορυφών. Μεγάλη και μικρή Γκαμήλα, Καρτερός, Μαύρα Λιθάρια.
Όμως μετά το πρώτο ευχάριστο ξάφνιασμα έρχεται και η απογοήτευση. Το μονοπάτι στο οποίο θα έπρεπε να ήμασταν βρίσκεται 200 μέτρα χαμηλότερα στο Μέγα Λάκκο. Πώς έγινε αυτό; Τα γελάδια της περιοχής έχουν ανοίξει αρκετά μονοπάτια με αποτέλεσμα κάποιος που δεν έχει ξανακάνει την διαδρομή να μπερδεύεται. Τελικά περνώντας από ένα απότομο Λούκι και μερικές σάρες ξαναπροσεγγίζουμε το σωστό μονοπάτι για να συνεχίσουμε απ’ εδώ και στο εξής χωρίς προβλήματα. Προσπερνάμε το βάραθρο της Γκαϊλότρυπας και σταματάμε για φαΐ στο Λούτσα του Ρομπόζη. Έχουν περάσει πέντε ώρες και η κούραση κάνει πια την εμφάνιση της. Κατηφορίζουμε για Ρωμιόβρυση όπου εφοδιαζόμαστε με νερό και αφού περάσουμε την Λάκα Τσουμάνη ανηφορίζουμε για Δρακόλιμνη όπου και διανυκτερεύουμε.
Την άλλη μέρα ξύπνημα μετά από 10 ώρες ύπνου, ένα καλό πρωϊνό (ας είναι καλά ο Δημήτρης που κουβαλάει από φαγητό τα πάντα μαζί του), παίρνουμε τον δρόμο για Κόνιτσα. Προσεγγίζουμε εύκολα τις πόρτες στο φαράγγι που πέφτει από τη Λάκκα Τσουμάνη και αφού περάσουμε τις απότομες σάρες μπαίνουμε στο δάσος της κοιλάδας του Αώου. Το μονοπάτι στο μέρος αυτό είναι το πιο κατηφορικό που υπάρχει σε βουνό έτσι ώστε να σε κάνει να νοσταλγείς τις ανηφόρες της προηγούμενης μέρας. Τελικά φτάνουμε με τσακισμένα από την κατηφόρα πόδια στο Μονή Στομίου και από εκεί γρήγορα για ένα μπάνιο στο Αώο που φέτος έχει το διπλάσιο νερό από πέρυσι.
Δύο μέρες γεμάτες πεζοπορία και εικόνες από κορυφές, ορθοπλαγιές, λίμνες, φαράγγια ποτάμια. Μια από τις καλύτερες διασχίσεις σε ελληνικά βουνά.
Πηγή:ΕΟΣ Καβάλας
