Περισσότερα: Βόλτα στην Κόνιτσα. Από την εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα»
Το μυθιστορηματικό Πάπιγκο το αγάπησα μέσα από το «Σοφό παιδί» του Χρήστου Χωμενίδη. Το πραγματικό Πάπιγκο το αγάπησα σαν άστρο του γαλαξία των Ζαγοροχωρίων, της σοφής μητέρας Ηπείρου.
Μια βόλτα ώς το συνοριακό φυλάκιο του Μολυβδοσκεπάστου, εκεί που θα γίνει σύντομα και τελωνειακός σταθμός, αρκεί για να πείσει και τους πιο δύσπιστους πως η ζωή δεν εξαντλείται σε αυτό που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να εννοούμε με τον όρο «ελληνοαλβανικά σύνορα».
Τις προάλλες έβλεπα το μελοδραματικό ρεπορτάζ στην τηλεοπτική εκπομπή «Γκρίζες Ζώνες» για την Ελλάδα που πεθαίνει, τα χωριά που σβήνουν και σκέφτηκα πόσο μακριά νυχτωμένοι είναι οι συνάδελφοι. Τα χωριά δεν πεθαίνουν, απλά ο τόπος αλλάζει χρήση και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα. Πριν από 10 χρόνια στη Σμίξη του Νομού Γρεβενών ήταν ζήτημα εάν έβρισκες καφενείο ανοιχτό. Σήμερα γίνεται το «έλα να δεις» αφού είναι το πιο κοντινό χωριό στο Χιονοδρομικό Κέντρο της Βασιλίτσας. Αντί όμως ο Έλληνας να νιώσει ευχαριστημένος που ο τόπος ζωντανεύει πάλι, βρήκε τρόπο να γκρινιάξει.
Σε ποιον νομό ανήκει η Βασιλίτσα; Στον Γρεβενών ή στον Ιωαννίνων; Σε κανέναν από τους δύο, είναι η απάντηση. Ανήκει στην Πίνδο, στα έλατα και τα πεύκα. Είναι ένα σημείο αναφοράς που θα έπρεπε να λειτουργεί ενωτικά για τα βλαχοχώρια που το περιβάλλουν, αλλά πού να περισσέψει μυαλό!
Στα βόρεια της Kόνιτσας, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, ορθώνει το περήφανο ανάστημά του ένα πανέμορφο πετρόχτιστο χωριό: η Πυρσόγιαννη. Eίναι το κεφαλοχώρι των Mαστοροχωρίων της Kόνιτσας. Γεφύρια, αρχοντικά, εκκλησιές, χωριά ολόκληρα σ' όλη την Eλλάδα, αλλά και το εξωτερικό, «αφηγούνται», χρόνια τώρα, τη δημιουργική πορεία των άξιων μαστόρων αυτού του τόπου, στις πέτρινες κατασκευές, την ξυλογλυπτική και την αγιογραφία.